سیر کامل و عصاره آبی سیر اثرات آنتی اکسیدانی مستقیمی را نشان می دهند و سطح سرمی دو آنزیم آنتی اکسیدانی کاتالاز و گلوتاتیون پراکسیداز را افزایش می دهند.
عصاره سیر و آلیسین به طور موثر رادیکال های هیدروکسیل تولید شده را به روشی وابسته به دوز از بین می برد.
از آنجایی که سیر برای معده ضرر دارد توصیه می شود طبق دستور مناسبی در رژیم غذایی قرار گیرد.
سایر ترکیبات سیر مانند SAC نیز اثرات آنتی اکسیدانی قابل توجهی را در شرایط آزمایشگاهی نشان دادند.
به نظر می رسد ترکیبات گوگردی موجود در سیر تازه تقریباً 1000 برابر به عنوان آنتی اکسیدان قوی تر از ترکیبات موجود در عصاره سیر کهنه هستند.
سیر (همگن 10 درصد در محلول فیزیولوژیکی نمک و هم بخش رویی آن) قادر به کاهش رادیکال هایی بود که توسط واکنش فنتون تولید شده و توسط فنیل-بوتیل-نیترون به دام افتاده بودند.
رادیکال های موجود در دود سیگار نیز توسط سیر کاهش یافت.
در میکروزوم های کبد موش صحرایی، عصاره سیر از تشکیل مواد واکنش دهنده به اسید تیوباربیتوریک در غشای سلولی در طی پراکسیداسیون لیپیدی به روشی وابسته به دوز جلوگیری کرد.
عصاره آبی به‌دست‌آمده از 1 میلی‌گرم سیر به اندازه 30 نانومول اسید اسکوربیک و یا 3/6 نانومول α-توکوفرول آنتی‌اکسیدان مؤثر بود.
تشکیل محصول نهایی گلیکاسیون تحت شرایط استرس اکسیداتیو، مانند کاهش گلوتاتیون، افزایش می‌یابد و پروتئین‌های گلیکوزیله 50 برابر بیشتر از پروتئین‌های غیرگلیکوزه رادیکال‌های آزاد سمی تولید می‌کنند.
یک مطالعه اخیر نشان داد که عصاره سیر کهنه از تشکیل محصولات نهایی گلیکوزیشن در شرایط آزمایشگاهی و تشکیل رادیکال های آزاد حاصل از گلیکوزیله جلوگیری می کند.
سیر و ترکیبات آن از بافت در برابر آسیب اکسیداتیو محافظت می کند و عملکرد اندام ها را در مدل های مختلف حیوانی بهبود می بخشد.
در موش های صحرایی نر نژاد ویستار، تجویز عصاره سیر در برابر نیکوتین هیدروژن بی تارتارات به مدت 21 روز باعث افزایش سطح گلوتاتیون و کاهش سطح مالون دی آلدئید در آئورت، قلب، کلیه و بافت های مثانه شد.
