نشان داده شده است که پلی فنول های چای زرین طلایی از فعالیت فاکتور هسته ای و آزادسازی فاکتور نکروز تومور (TNF)-α و اتصال اپیدرمی جلوگیری می کنند.
به دلیل فعال شدن مکرر AP-1 در بسیاری از سرطان های انسانی، این عمل ممکن است برای پیشگیری از سرطان انسان قابل اجرا باشد.
فاکتور رشد به گیرنده های مربوطه خود، در نتیجه مانع از پیشرفت تومور می شود. مهار آنزیم های مرتبط با افزایش تومور، مانند اورنیتین دکربوکسیلاز، پروتئین کیناز C، لیپوکسیژناز و سیکلواکسیژناز توسط چای نشان داده شده است.
ارتباطی بین کاهش چربی بدن توسط چای و مهار تومورزایی پوست مشاهده شده است (A.H. Conney، دانشگاه راتگرز، ارتباطات شخصی).
ما مشاهده کرده‌ایم که موش‌هایی که چای سیاه یا چای سبز می‌نوشیدند، تومورهای ریوی کمتری داشتند و وزنشان به‌طور قابل‌توجهی کمتر از گروه کنترل بود، اگرچه به همان مقدار یا بیشتر غذا مصرف کردند.
پدهای چربی خلفی صفاقی نیز در این موش های چای نوش وزن کمتری داشتند. بر اساس فعالیت های بازدارندگی متنوعی که در مدل های حیوانی مختلف و رده های سلولی سرطانی مختلف مشاهده شده است.
در موش های چاق ناشی از رژیم غذایی، مصرف چای اولانگ به مدت 10 هفته از چاقی و کبد چرب جلوگیری کرد. کاهش جذب مواد مغذی و افزایش مصرف انرژی هر دو ممکن است به این اثرات کمک کنند.
عصاره چای سبز ترموژنز بافت چربی قهوه ای را در موش ها به میزان بیشتری نسبت به کافئین به تنهایی تحریک می کند.
مصرف عصاره چای سبز توسط مردان جوان سالم با هر وعده غذایی منجر به افزایش قابل توجهی در مصرف انرژی 24 ساعته و کاهش قابل توجهی در ضریب تنفسی 24 ساعته در مقایسه با درمان های دارونما و کافئین شد.
این نویسندگان پیشنهاد کردند که پلی‌فنل‌های چای از فعالیت کاتکول-O-متیل ترانسفراز جلوگیری می‌کنند و به صورت هم افزایی با کافئین برای طولانی‌تر کردن تحریک سمپاتیک ترموژنز عمل می‌کنند.
پلی فنول های چای میل ترکیبی قوی برای پروتئین ها و مواد معدنی دارند و بنابراین ممکن است بر وضعیت تغذیه ای تأثیر بگذارند (در 38 بررسی شده است).
